محرم در مدرسه با کرونا

 

 

 

 

 

 

 

یاحسین 

 

 

فضایی که آرامش انسان را در آن می‌توان جستجو کرد.فضایی که طنین «هل من ناصر ینصرنی» حسین(ع) را می‌توان شنید.
امواج صدای هیهات من الذله در آن فراوان در حرکت است. امروز از یک طرف ظلم یزدیان، در غزه، افغانستان، عراق، سومالی، اریتره و... گلوی انسان‌های مظلوم را می‌فشارد و از طرف دیگر هجوم فرهنگ فساد و فحشا، فرزندانمان را آسیب‌پذیر ساخته و راه را بر چرخ‌های ارابه‌های جنگی و قدمهای نامیمون ستمگران بر سرزمین‌های پرثروت و پربرکت اسلامی هموار می‌سازد.
امروز نگرانی‌های پدران و مادران از ایجاد فاصله بین آنان و فرزندانشان روزبه‌روز بیشتر می‌شود. پدران و مادرانی که ذره‌ای نمی‌خواهند از احساس مسئولیت تربیت جگرگوشه‌هایشان کم شود و به‌هیچ‌وجه فکر لاقید بودن و رها کردن آنها را در اذهان‌شان نمی‌پرورانند، امّا صدای خطر هجمه فرهنگی دشمن گوش‌هایشان را آزار می‌دهد و اضطراب و تشویش سراسر وجودشان را پر کرده است.با آمدن محرم و صدای یاحسین یاحسین عزاداران، به همراه نوای دلنشین طبل و سنج عزا گویی روانشان نیز به دنبال دسته‌های سینه‌زن در حرکت است.مدیران مدارس و مربیان دلسوز، فرصت گران‌بهایی را در ماه محرم و صفر و در راستای تربیت فرزندان به دست می‌آورند.

 

مدرسه درسایه کرونا

 

 

هر سال شاهد شور و شوق دانش آموزان و تازه شدن دیدارهای هم کلاسی ها در ماه مهر بودیم اما امسال همه دانش آموزان در مدرسه حاضر نمی شوند بلکه تعدادی از آنان براساس تصمیم شورای مدرسه در پشت میزکلاس درس می نشینند

 

. ندگی همین مدرسه و کلاس، آمدن و رفتن ، درس خواندن و امتحان دادن ، شوخی و خنده کردن ، مهارت و تلاش برای خوب  و هدفدار زندگی کردن است که دانش آموزان باید قدر آن را بیشتر بدانند زیرا خاطرات شیرین آن قابل تکرار نیست.

آغازسال تحصیلی

آغاز سال تحصیلی1400-1399

روز هیاهوی دانش آموزان شاد ... روز معلم های صبور و مهربان ... روز ناظم های دلسوز و مدیرهای دوست داشتنی ... روزی که باز فراش پرتلاش، می رود به جنگ هر چه غبار.

روزی که همه دیوارها، میزها و صندلی های مدرسه که از خواب تابستانی بیدار شده اند، به روی اهالی درس و دانش لبخند می زنند.

آغاز رژه منظم کیف ها سر صف های صبحگاهی که می روند به سمت باغ دانایی.

از امروز، قرار است همه ما جایی را بسازیم. می پرسید کجا را؟ همان خانه ای را که با آجر واژه ها ساخته می شود، همان جا که پنجره هایی از جنس برگ های سبز و زنده دارد، همان جا که وقتی آباد است که با کتاب خواندن و یاد گرفتن، تر و تازه شده باشد، خانه دل هایمان را می گویم.

پس همه شما امروز به مدرسه می روید که دل های نازنینتان را آبی بزنید، از روی شیشه هایش گرد و خاک نادانی را پاک کنید و این خانه ارزشمند را صفایی بدهید. به گل ها و سبزه ها دستی به نوازش بکشید و روز تولد مدرسه را جشن بگیرید.

کاش همیشه دانش آموز بمانیم! کاش هر سال، اول مهر که می شود، همین طور هیجان زده، منتظر صدای زنگ آغاز سال تحصیلی جدید، در پوست خودمان نگنجیم.